Column Marijn de Vries in Trouw
Ik was deze week boos op Diederik Gommers. Wat zeg ik, ik was woedend. Dat heeft de beste man heel knap gedaan, want in deze rotpandemie is hij een baken van rust en redelijkheid gebleken. Verbindend. Met oog voor andere zaken dan alleen het ziektebeeld corona.
Had hij die visie maar met de mond beleden. Hij geeft het zelf ook toe: “Misschien had ik harder moeten roepen, maar eigenlijk hadden we sporten en naar buiten gaan meer moeten stimuleren: dat had de eerste maatregel moeten zijn bij de versoepelingen en dat had het kabinet ook moeten uitstralen”, zei hij bij BNR.
Zeg niet dat ik er niet over heb geschreven. Geroepen, van de daken. Een jaar geleden al, en tussendoor nog vele malen: we moeten blijven sporten en bewegen. We moeten naar buiten. Juist nu. Een gezonde leefstijl is de énige duurzame manier om de impact van corona te verkleinen.
Maar nee. We moesten binnenblijven, zeker in het begin. Binnenblijven voor de volksgezondheid. Ging je naar buiten, of erger: sporten, zoals ik in het voorjaar met mijn racefiets deed, dan kreeg je de wind van voren. Je zou maar corona rond spetteren, of vervelend vallen. Maar ik moest gaan, om fysiek en mentaal gezond te blijven. Dat weet ik van mezelf. Maar ik weet ook dat veel mensen dat níet weten. Voor hen was corona het laatste zetje om op de bank te blijven zitten.
We zijn miljoenen coronakilo’s aangekomen en ongelukkiger geworden dan we hadden hoeven zijn. In de slipstream gaat de sportwereld kapot – ten behoeve van de volksgezondheid. Sportverenigingen vallen om, of zijn al verdwenen. Sportscholen houden het niet langer uit. Bedrijven als de mijne, die mensen inspireren om te gaan bewegen, hebben de trukendoos om het nóg maanden vol te houden tot op de bodem leeg.
Mensen uit de sport klommen op de digitale barricaden, maar bleken telkens roependen in de woestijn. Het is zoals altijd met onze sector: ‘Ach, daar heb je die sportgekkies, haha, die blijerds met iets teveel energie. Die willen dat wij allemaal zo worden. Aandoenlijk is dat toch hè?’ Ja.
We zitten in de omgekeerde wereld, waarin gezond gedrag wordt afgestraft
Het moeten juist anderen zijn die ons verhaal vertellen, alleen dan dringt het belang misschien eindelijk eens door. Had Diederik Gommers maar harder geroepen. Was hij maar bijgevallen door zijn vakgenoten. Dan had de sportwereld kunnen helpen om mensen coronaproof in beweging te helpen en te houden. Want ondanks dat je heus wandelen en hardlopen mag, gaat dat bij de meeste mensen echt niet zomaar, en niet vanzelf.
Nog bozer werd ik toen ik deze week van een huisarts in mijn sociale kring hoorde dat ze de laatste tijd telefoontjes krijgt van patiënten uit haar praktijk. Patiënten met overgewicht. Ze vragen hoeveel kilo ze er nog bij moeten eten, om eerder in aanmerking te komen voor een prik. Een prik voor de volksgezondheid, maar vooral: zodat ze weer wat mogen. Eerder dan anderen, die nog geen vaccinatie hebben gehad.
Ik geef deze mensen niet eens ongelijk, in hun positie zou ik vast hetzelfde doen. Maar het is om van uit je vel te springen. We zijn in de omgekeerde wereld terecht gekomen, waarin gezond gedrag wordt afgestraft, en ongezond gedrag beloond.
Zou deze column helpen? Ongetwijfeld niet. Tenzij Diederik Gommers hem leest. En zijn vakgenoten. Ik hoop dat ze zich nog eens op het achterhoofd krabben. En dan gaan roepen. Harder dan ze ooit hebben gedaan. Wie weet, valt er nog wat te redden in de sportwereld. En in de volksgezondheid.
O ironie. De volksgezondheid.
Journalist en voormalig profwielrenner Marijn de Vries fietst u elke maandag door het sportweekend. Lees hier eerdere columns terug.